| De Kunst van het Appelen |
|
Mijn vader leefde op als er sensatie gloorde. Van hem heb ik geleerd dat alle rampen hun keerzijde hebben. Verdienen immers niet de kranten een fortuin aan alles wat goed fout gaat? De kopers van het nieuws zijn heus niet uit op goede doelen, zij willen zwelgen, gruwen, ijzen, en vooral verontwaardigd zijn. Mijn vader ook, maar die zag dat als vermaak, al kon hij daar best ernstig bij kijken. Behoefte om in te grijpen had hij niet, al was hij cinefiel en probeerde zelfs films te maken, waarvan het theater van het opnemen het resultaat makkelijk overtrof, voorzover ik me dat als klein jongetje kan herinneren. Hij berustte echter in de loop van het dagelijks leven, en zo resten er slechts fragiele 8 mm films van een paar jonge mannen die zowel vóór als achter hun opwindcamera net zo hard konden schateren als wanneer ik mijn stukjes schrijf.
Mijn dochter heeft daar ook wat van meegekregen. Ze is bijdehand genoeg om zelf een tekstje op het scherm te krijgen, maar haar plezier kan niet op als zij, zittend op mijn schoot, mij opdraagt een tekst te typen, en dan tersluiks uit alle macht probeert mijn bewegingen te ontregelen, om vervolgens in schaterlachen uit te barsten als dat in een typefout resulteert. En ik? Heel even berust ik in de loop van het leven en koester mij in haar nabijheid. |