| Op Locatie IV |
| Ben ik wel een goede vader? Dat is een gevaarlijke gedachte, want ik hoef zoiets maar te denken, of mijn dochter vraagt, pappa, mag ik een ijsje? Voor zo'n vraag kun je nooit wegrennen, want wat je ook doet, hij dient zich altijd weer aan, en vooral op momenten dat je aardig wilt zijn. |
|
Een van de favoriete bezigheden van mijn dochter is uit te vissen wat ik niet kan, minstens zo dwingend althans als haar wens te weten hoe iets moet. En dan heb ik het nog niet gehad over haar overweldigende generositeit als het gaat om keuze uit alternatieven van dingen die zij samen met mij kan doen, waaruit voortvloeit dat ik, als het aan haar ligt, elke zondag breiend doorbreng. Ook ěk heb mijn grenzen, en zo komt het dat ik menig onvermoede activiteit ontplooi, opdat, als het voorgestelde mijn incasseringsvermogen echt te boven gaat, zij mij genereus kan toestaan ook eens wat te weigeren.
Hoewel al het een en ander gewend als galeriehouder -fröbelberoep bij uitstek- kom ik in dit verband tot opmerkelijke staaltjes van knutselarbeid. Ik heb al eens rolschaatsen van gordijnwieltjes gemaakt, een miniatuur zitbankje van een onderstel en kussens voorzien, en onlangs fabriekte ik een minuscuul boekje van 64 pagina's door het vloeipapier, waarmee oorspronkelijk nieuwe schoenen in model werden gehouden, vele malen op te vouwen, rondom schoon te knippen, in de vouw aan een reepje karton te nieten -mčt een kleurtje op de kopse kanten bij wijze van kapitaalbandje- en in een voorgevouwen gekleurd papieren kaftje te plakken, met een rondje geknipt in de voorkant. Ik wilde er wat in gaan schrijven, maar dat mocht niet van mijn dochter. Recentelijk heb ik ook twee prototypen van kasten gemaakt, opgebouwd uit restanten van schoenendozen en andere afgedankte materialen. Halverwege de eerste kast bleek dat de constructie niet voorzag in enige stijfheid. Je hoefde maar naar het papieren bouwsel te kijken of het zwaaide met machtige slagen heen en weer. Dat zag er ongewild zo koddig uit, dat mijn dochter de slappe lach kreeg, tot de tranen haar over de wangen biggelden. Met een stukje karton en wat spijt maakte ik de kast wat stabieler, want ik denk dikwijls in foto's, die met geen mogelijkheid te nemen zijn. Dank zij het digitale gebeuren valt er wel eens een mouw aan te passen. Maar voor deze foto heb ik de rechterkast met slechts een contragewicht, buiten beeld op de bovenste plank, nog dramatisch uit balans kunnen brengen. Dus toch nog gemanipuleerd. |
BACK